होळी तोंडावर आलीय...
त्या दिवशी कचेरीला सुटी. तेव्हा काय करायचं, कुठं जायचं, कुणाबरोबर जायचं, कुणाला टाळायचं, याचे बेत ठरू लागलेत... अशा वेळी सहजच मागे एकदा होळीवर खरडलेलं काही आठवलं...
साम मराठीवरच्या काय सांगताय काय या स्टॅण्डअप कॉमेडी शोसाठीचं ते स्क्रिप्ट होतं... वाटलं ते पुन्हा इथं टाकावं... (त्या शिमग्याची याद म्हणून)!
१.
नमस्कार मित्र हो,
आज सकाळची गोष्ट. असा नुकताच उठून, स्नान वगैरे करून मी चहाच्या कोपाबरोबर पेपर घेऊन बसलो होतो. तोच दारावर टकटक झाली. अशी दारावर सुतारपक्षासारखी टकटक करणारांचा मला अतोनात संताप येतो.
का नाही येणार? नाही नाही, का नाही येणार?
एवढी हौसेने आम्ही दारावर नवी बेल बसवलीय. पण हे लोक ती घंटी नाही वाजवणार. दार बडवणार!
बरं दार वाजवण्याचीही काही एक पद्धत असावी ना! असं कर्ज वसूल करायला आल्यासारखे थपथप वाजवणार. आमचे एक शेजारी आहेत... त्यांचा समज असा, की आमच्या घराचे दार म्हणजे झाकीर हुसेनचा तबला आहे! आपण उघडेपर्यंत दारावर एकताल धरलेला असतो त्यांनी! मागे एकदा घरी एक पोलिस आला होता.... प्लीज गैरसमोज नको... पासपोर्टसाठी चौकशीला आला होता... तो हातातल्या काठीने दरवाजाला झोडपत होता... म्हटलं, काय? दरवाजाच्या भक्कमपणाची परीक्षा घेताय काय?
या लोकांची दारावरच्या घंटीशी काय दुश्मनी असते कोण जाणे? याच्या-त्याच्या घरी रोज बेल घालायला गेल्यासारखे न बोलावता जाता ना? मग तुम्हांला साधी बेल नाही वाजवता येत? पण म्हणतात ना - पडिले वळण...! याच्या उलट सोसायटीतली पोरं. हात पोचत नसला, तरी उड्या मारमारून बेल वाजवणार.
असाच एकदा दुपारचा झोपलो होतो. तर बेल! पाहतो तो सोसायटीतला एक नाकतोडा. म्हटलं, बेटा, आपको कौन चाहिये?
तर तो म्हणाला, कोई नही!
म्हटलं, अरे मग द्वाडा, बेल का बडवलीस?
तर तो मख्ख आवाजात म्हणाला, चालू आहे की नाही पाहात होतो!!
तर दारावर टकटक झाली. आम्ही कवाड खोललं, तर समोर एक हिरवा-निळा-नारिंगी-सोनेरी चेहरा!
Read more...
